Nie lubię trzmieli. Nie dlatego, że mi się nie podobają. Tylko z powodu ich nadmiernej ruchliwości. Nie umieją przysiąść na kwiatku i zastygnąć w bezruchu choćby na moment.
Pewnego razu na łące spotkałam zupełnie innego trzmiela. Siedział spokojnie na roślinie zielnej, jakby był przyklejony albo martwy. Dotknęłam go uschniętą gałązką. Zaczął przebierać odnóżami, ale nie odleciał. Przyszło mi do głowy, że pewnie zaplątał się w nić pajęczą, ponieważ w pobliżu wisiała pajęczyna z pająkiem. Za pomocą gałązki popchnęłam trzmiela w górę rośliny. Był niemrawy, ale po chwili zaczął ruszać skrzydełkami i w końcu odfrunął. W ten oto sposób uratowałam go od niechybnej śmierci.
O autorze
Napisz do mnie
